Sinds augustus 2023 schrijf ik om de andere week een column voor de website van www.Proudies.nl over het bezoek aan een museum met (of ook wel eens zonder) een van mijn vijf kleinkinderen. Het eerste bezoek was aan het Prinsenhof in Delft met mijn jongste kleinzoon.
Zolang ik mij kan herinneren vind ik het heerlijk om een museum te bezoeken. Ik denk dat ik 12 jaar was toen ik voor het eerst het Museum Boymans van Beuningen in Rotterdam bezocht, Vooral de schilderijen van het impressionisme maakten een diepe indruk op mij, Monet, Manet, Renoir, ik vond ze allemaal schitterend. Veel later ging ik met mijn twee dochters. De kleinste zat toen nog in een buggy, maar ook zij vonden het prachtig. Het leukste was natuurlijk om na afloop in de museumwinkel iets kleins te kopen en daar hoorde steevast een kaart bij, die dan samen met het entreekaartje in een plakboek ging. Nog veel later, in het jaar 2000, begon ik aan mijn serie reisgidsen: 52 zondagen wandelen en lunchen. Bij elke stad of dorp hoort uiteraard een museumbezoek, de kers op de taart voor mij.
Diezelfde kinderen die ik vroeger in de buggy meenam naar het museum, zijn inmiddels zelf ouder en dat maakt dat ik vijf klein inderen heb, in de leeftijd van 9 tot 21. Toen zij nog jonger waren had ik een oma-abonnement (gratis entree voor oma en kleinkinderen) bij de Diergaarde in Blijdorp en dat was voor iedereen een feest, maar sinds een jaar of twee vinden ze het wel genoeg. Gelukkig willen ze nog wel regelmatig met hun oma naar een museum. Vanaf nu ga ik schrijven over een museum dat ik met óf zonder kleinkind bezoek. Deze week was het Museum Prinsenhof, het voormalige woonhuis van Prins Willem van Oranje, ook wel Willem de Zwijger genoemd, In Delft.
Vroeger fietste ik er geregeld met mijn zussen vanuit Rotterdam naar toe. Vooral de kogelgaten in de muur van de Prinsenhof waar Willem van Oranje in 1584 door Balthasar Gerards werd vermoord, maakten diepe indruk op mij. Het museum heeft drie soorten speurtochten. De een is voor de allerkleinste speurneus, die krijgt een vel papier met daarop afbeeldingen van een hond, boot, boek of harnas en dat plaatje moet vervolgens gezocht worden in een schilderij. Voor de kinderen van 6 tot 9 jaar is er een set met vijftien speurkaarten die een kind, of samen met jou, moet oplossen. En als derde is er voor kinderen vanaf 10 jaar het detective koffertje, compleet met vergrootglas, handschoenen, een centimeter, en potloden waarmee je kunt gaan ontdekken wie de moordenaar van Willem van Oranje was.
Het kleinkind koos – hoe kan het ook anders – voor het spannende koffertje en ging gewapend met het vergrootglas op stap. Als eerste wilde hij de beruchte kogelgaten zien in het trappenhuis, maar die zitten tot zijn teleurstelling al een aantal jaren achter een glazen raampje verstopt om verdere beschadiging te voorkomen. Al die honderdduizenden bezoekers wilden, net als ik destijds, allemaal aan het kogeltje komen dat hierdoor al aan het slijten was. Daarna gingen we op stap met het koffertje om metingen te verrichten op de plaats delict, getuigenverslagen te lezen en historische prenten te bekijken. Het was een spannend onderzoek voor allebei en na afloop kreeg het kleinkind als beloning een gouden (chocolade)munt en drie levensechte (salmiak)kogels. De gouden munt verwijst naar de geldbeloning die Balthasar Gerards zou krijgen van koning Filips II van Spanje die Willem van Oranje beschuldigde van hoogverraad en de kogeltjes? Nou ja, die spreken voor zich. Tevreden over de goede afloop dronken we in museumcafé Blauw een cappuccino en icetea green met iets lekkers erbij van de Delftse bakker Suikerbuik, waarna we nog een wandeling door de mooie Prinsentuin naast het museum maakten. En om dit gezellige uitje in dezelfde sfeer af te sluiten, stapten we op rondvaartboot “Willem de Zwijger” voor een rondje Delftse grachten, een mooi einde van een heerlijke dag.
